Mijn verhaal: Mijn man was een alcoholist (anoniem)

Je begint je leven als man en vrouw. Beloofd elkaar trouw in voor en tegenspoed. Maar dan langzaam maar zeker kom je tot de ontdekking dat je ja gezegd is zeker tegen de man waarvan je houd, maar tegelijk ook tegen de alcoholist die hij was. En met dat ontdekken begon tegelijk de strijd. Om van hem te blijven houden. Om niet jezelf totaal kwijt te raken. Om te leren omgaan met de angst die je voor hem hebt. Om te proberen hem te laten inzien waar het probleem ligt. Strijd tussen houden van de mens die hij is, en het haten van de alcoholist die hij ook is. En telkens weer leef je met hoop dat het eens goed zou komen. Om dan na 21 jaar lief en leed en de o zo moeilijke stap te zetten en te gaan scheiden. Voor hem een niet te aanvaarden stap liever dan niet meer willen leven dan het probleem aan te pakken en terug te knokken. Zijn eigen zoon nog maar 19 jaar jong kon hem naar het ziekenhuis brengen waar het kantje boord was. 3,1 promiel in het bloed, 50 tabletten ibuprofen en polsen doorgesneden. De arts zij het is een wonder dat hij het gehaald heeft. Je werd opgenomen en moest knokken maar niet alleen meer tegen de drank ook om de liefde van je kinderen terug te winnen. Je knokte ook en ja ondanks alles stonden we toch weer achter je. Probeerden we je te steunen. zo was jou laatste jaar van je leven, vallen en opstaan. Voor ons zorgen, vrees en hoop. En toen ging je zo plotseling zo heel alleen van ons heen. Hartstilstand? we zullen het nooit echt meer weten. Voor ons kwam een tijd van verdriet,van vragen, maar ook van rust. Zorgen om jou. Angst voor de toekomst om te zien wat er van je werd en hoe de kinderen zouden moeten zien dat hun vader steeds verder weg zonk. Dat alles was voorbij. Nu bijna 2 jaar na jou dood bewaren we de goede mooie dingen in ons hart en vergeten we graag de alcolholist die je ook was.