Ruim een jaar geleden had ik het nog. Een boeiende en goed betaalde baan die mij als een rondreizend circus over de wereldbol stuurde. Ik kwam op plaatsen die voor anderen nauwelijks toegankelijk waren en de baas betaalde.
Ik kan me de beginperiode nog goed herinneren als een tijd waarin ik mij gelukkig prijsde met zo´n baan. Gemiddeld twee keer per maand verbleef ik wel ergens in een hotel en altijd in het gezelschap van aardige collegae.
In de tussenliggende periodes verbleef ik in mijn appartement in het buitenland, dat door de baas bekostigd werd en de resterende vrije tijd bracht ik door met het gezin in Nederland.
Terugblikkend op deze tijd kan ik nu stellen dat, ondanks alle voordelen, er ook negatieve elementen aan gekoppeld waren, Elementen die grotendeels door mijzelf veroorzaakt zijn.
Door mijn positie in het buitenland was ik in de gelegenheid belastingvrije inkopen te doen. Dat was niet mis. Na een tijdje begon mijn appartement op een soort mini-slijterij te lijken. De dagen dat ik, na gedane arbeid, in mijn appartement verbleef, begonnen steevast met het drinken van een aperitiefje, gevolgd door het verpozen voor de televisie. Dit, uiteraard onder het genot van een lekker drankje.
De tijd dat ik rondreisde en in een hotel verbleef had ook een vast patroon. ’s Morgens ontbijt, overdag werken en de avonden doorbrengen met collegae. Tussen de middag altijd naar een restaurantje voor de lunch en ’s avonds hetzelfde ritueel. Ontmoetingsplaats voor deze gelegenheden was doorgaans de bar in het hotel, waarna we gezamenlijk naar een restaurant vertrokken. Na het eten uiteraard gezellig natafelen onder het genot van een drankje.
Natuurlijk was er geen sprake van verslaving of drang naar drank, dacht ik. De waarheid kwam ruim een jaar geleden aan het licht. Ik ben gestopt met werken en breng de tijd nu volledig door in Nederland. Vrijheid, blijheid en genieten van mijn welverdiende vrije tijd tot het moment aanbrak dat mijn echtgenote mij vroeg of ik een drankprobleem had. Die kende mij immers enkel nog van de momenten die we tijdens de weekeinden samen doorbrachten. Natuurlijk ontkende ik het probleem.
Korte tijd later betrapte ik mijzelf erop dat ik ’s avonds toch nog even snel naar de winkel moest omdat de wijn bijna op was. Mijn vrouw hield me goed in de gaten en keek ook naar de inhoud van geopende flessen. Ik betrapte mezelf op het aanvullen van de inhoud van flessen door deze bij te schenken uit andere flessen, die ik voor mijn vrouw verborgen hield. Na, het zoveelste incident moest ik toegeven dat ik wel degelijk een drankprobleem had. Ik heb zelf het initiatief genomen om via het internet de contactgegevens van AA op te zoeken en heb dezelfde dag nog contact gemaakt.
Sindsdien is mijn (en onze) wereld veranderd. Waar ik altijd gedacht heb dat AA uit een groepje mensen bestond die ergens op rioolniveau leefden, bleek het tegendeel waarheid te zijn. AA ontpopte zich voor mij als een gespreksgroep waar ik in alle eerlijkheid en openheid kon praten over mijn drankprobleem. Het bleek een groep te zijn van gelijk gestemde mensen die allemaal hetzelfde probleem hadden en precies aanvoelden wat dat probleem was. Het was een vreemde gewaarwording. Hoewel het niets tastbaars is en er geen dwang wordt uitgeoefend is AA voor mij het medium geworden dat in staat is geweest om mij van de drank af te helpen. Ik ben het zelf de kracht van het collectief gaan noemen.
Het resultaat mag er zijn. Ik heb alcohol inmiddels (we zijn nu ruim een jaar verder) uit mijn systeem gebannen. Ik ben niet meer bang om een slijterij of supermarkt binnen te lopen zonder bijgevoelens. Ik kan nu zelf alcoholische dranken inkopen voor mijn gasten zonder zelf in de verleiding te worden gebracht en kan dat ook zonder rancune doen. Ik kan weer deelnemen aan feestjes zonder zelf drang naar alcohol te krijgen en sta weer volledig in het leven. De contacten met vrouw en kinderen zijn op een geweldige manier verbeterd en ik kan weer nuchter tegen de wereld opkijken. Was het gemakkelijk? Nee, zeker niet maar het kan dus wel.
Om mij hierin te sterken ga ik, nog steeds, regelmatig naar de AA. Enerzijds voor mijzelf om weer kracht te putten of zoals wel eens gesteld wordt, de accu weer op te laden en anderzijds om anderen aan te moedigen de drank op te geven