Sandra (51)

“‘Als je niet stopt met drinken, dan ga ik bij je weg’, dat is wat ik jaren geleden te horen kreeg van mijn man. Na zijn dreigement heb ik zeven jaar lang geen druppel gedronken. Daarna ging ik opnieuw de mist in.

Al sinds mijn achttiende ben ik dol op alcohol. Mijn probleem? Het blijft nóóit bij één glaasje! Het worden meteen één of twee flessen. Voor mijn man verborg ik de flessen op de vreemdste plekken: in de scooter, in de kast, in mijn jaszak. Hij kon het niet meer aan. Hij was het zo ontzettend zat dat hij na 22 jaar huwelijk zijn koffers pakte en mij achterliet.

En dat is niet het enige, want ook mijn dochter wil mij niet meer zien omdat ze geen idee heeft hoe ze mij aantreft, mijn huidige partner dreigt het bijltje er bij neer te gooien en mijn andere zwangere dochter wil mij niet in de buurt hebben van de kleinkinderen als ik niet stop met drinken.

Weet je wat ik nog het allerergste vind? Dat ik het allemaal compleet begrijp. Ik weet dat ik niet moet drinken, dat ik een ontzettend vervelende vrouw word als ik dronken ben en dat ik hulp moet inschakelen. Toch ben ik niet sterk genoeg om mezelf een schop onder de kont te geven. Ik ben afgekeurd en zit hele dagen thuis in een flatje. De alcohol is mijn enige steun. Als ik hulp inschakel, dan wordt mij dat ook afgenomen. Wat heb ik dan nog? De drank heeft mijn leven echt geruïneerd. En als ik er niet snel mee stop, dan zal het dat alleen maar meer en meer doen…”