Wij gooien bij Kees van der Staaij wat MDMA in de karnemelk

13 juli 2019

Als het aan minister Grapperhaus van Justitie ligt, komen er minder festivals. Hiermee wil de bewindsman een dijk optrekken tegen drugs­criminaliteit. Zal hij, om de barre tocht van vluchtelingen over zeeën tegen te gaan, binnenkort ook pleiten voor minder oceanen? Grapperhaus klinkt mij trouwens wel in de oren als een vierdaags dancefestival op de Veluwe, waar je heel hard kunt gaan op Duitse techno.

Grapperhaus richt zich op partydrugs, niet op alcohol. Nu begrijp ik best dat je om te overleven op het ministerie van Justitie – de Bermudadriehoek van het Binnenhof – af en toe een flinke neut nodig hebt, maar inmiddels is toch wel volstrekt duidelijk dat alcohol en niet xtc de grote killer is onder de genotsmiddelen? Misschien moeten we Grapperhaus eens de geneugten van een pilletje laten ervaren. En niet alleen hem, nee: heel politiek Den Haag.

Wij gooien bij Kees van der Staaij wat MDMA in de karnemelk, zetten hem op een boot tijdens de Gay Pride en binnen een uur aanschouwen wij hoe Kees de Nashville-verklaring dansend aan stukken scheurt. We sturen Thierry Baudet met een kwartje in zijn donder naar het Kwaku Festival. Moet je eens opletten hoe vlug hij zich omdoopt tot Cherry Bouquet, terwijl hij ergens in een hoekje de rijkdom en vreugde van de homeopathische verdunning ervaart.

En niet alleen buitenshuis, nee ook in de Tweede Kamer zelf zien wij taferelen die we voor onmogelijk hadden gehouden. Parlementair dancefestival Kamervragen barst los. Kuzu en Öztürk vallen op slag in katzwijm bij het idee van een vrije, democratische rechtstaat en vliegen hun mede Turks-Nederlandse parlementariërs snikkend in de armen, in plaats van ze kapot te shamen. Weg zijn de voorgekookte moties, de screenshots op Twitter, bedoeld om te scoren in de wekelijkse hijgpeiling. Geert Wilders danst de tango met Khadija Arib. Jesse Klaver biedt kritische fractiegenoten een veilig onderkomen. De enige die onveranderd oogt, is Mark Rutte, wiens lichaam zelf al voldoende MDMA aanmaakt.

Waar komt eigenlijk die krampachtige afkeer van MDMA en xtc vandaan? Als ik de verhalen hoor over babyboomers, die vroeger de meest psychedelische middelen tot zich namen, en zie hoe veel flessen chablis en merlot er bij die generatie – onder het mom van gezelligheid – doorheen worden gejast, steken wij daar bleek bij af. Een stel brave neuroten, dat zijn we. Naast onze frequente inname van 0.0 procentbier (“Voel me zó chill zonder alcohol, shit is helderder”) verlangen we kennelijk slechts naar een goedje dat onze geluksreserves in één keer vlammend vrijgeeft. Zo verbruiken we ons eigen geluk, als geleend overschot in verdunde tijd, alvorens we langs de dinsdagdip weer in het ravijn storten van de realiteit, vol flexbanen, onbetaalbare huizen en Insta-killerbody-hashtag-#dankbaar-schone schijn.

Is dat escapisme? Ja. Is het erger dan al dat gezuip? Nee. We zijn niet de Pablo Escobars van de lage landen. Blijf dus van onze festivals af. Heel goed dat Grapperhaus de drugscriminaliteit wil aanpakken, maar misschien is het fatsoenlijk reguleren van partydrugs een beter begin.

bron: Johan Frets (het Parool)